Pre
izgradnje, buduća pruga je podeljena na dve sekcije: prvu Valjevo- Jabučje sa sedištem u Valjevu i šefom sekcije g. Mihailom
Ilićem, i drugu, JabučjeZabrežje, sa sedištem u Obrenovcu, sa šefom sekcije g. M.
Milosavljevićem. Obe sekcije izdate su na licitaciji 26. septembra 1905.
godine i to prva sekcija Nikoli Lukiću, a druga sekcja izdata je
preduzimačima S. Nikoliću i Vujiću.
Pruga
je bila dugačka
67.4 kilometara, koloseka širine 0.76 metara. Građena je sredstvima
odobrenim iz zajma Uprave fondova.
Kako
nije bilo mehanizacije, građenje pruge je, uglavnom, izvodila prosta radna
snaga bez osnovnih zaštitnih sredsatva, pa je dolazilo i do povreda radnika. Uz
sve teškoće, radovi su relativno brzo napredovali, jer je povoljan
ravničarski teren to omogućavao.
Završetkom
pruge prpremane su svečanosti za njeno puštanje u saobraćaj, najviše
u Zabrežju i Valjevu. Kako većina naroda dotle nije videla voz, to je
celom trasom pruge vladalo grozničavo interesovanje za taj događaj.
Danima se samo o tome milslilo i pričalo…
I,
najzad, 1. Septembra po starom Kalendaru ili 14. Septembra po Novom, 1908.
godine iz Zabrežja, garava lokomotiva, okićena vencima, košuljama,
čarapama i peškirima, povukla je prvi voz sa uglednim putnicima, među
kojima je bio i direktor Srpske državne železnice Bader, sa saradnicima. Usput
je masa sveta nestrpljivo i bojažljivo iščekivala trenutak nailaska voza,
bacajući cveće na njega. Slično je bilo i u Lajkovačkom
potesu, na štaciji, kako su tada, a i dugo vremena kasnije,
žitelji okolnih sela zvali ovu stanicu. I danas se priča, kako su
uzbuđeni dečaci iz susednih sela ugledavši prvi voz uskliknuli:
”Nana, šporet vuče šufonjere”
Tek
u 16 časova, kada je prvi “Ćira“ uklizio u valjevsku železničku
stanicu i uz dugi pisak stigao do slavoluka, sledilo je neopisivo slavlje. Na
terenu, koji je bio iskićen cvećem, barjacima i državnim grbom,
tiskala se ogromna masa radoznalog sveta, klicajući vozu i gostima. Posle
pozdravnog govora i prigodnog programa, nastalo je veselje koje je
trajalo do dugo u noć.
Pruga je predata u redovan saobraćaj
16. septembra 1908. godine.
Naslućujući
da će Lajkovac ubrzo postati važna raskrsnica, ljudi istančanog
trgovačkog sluha – osnivači buduće varošice su pokupovali
placeve u neposrednoj blizni železničke stanice. To su Nikola
Jovanović Aćevac, trgovac iz Valjeva; Pavle Dušić Šiljagovac;
udovica Krista Buljugić i Avram Milovanović iz Sela Lajkovca.
Trasa pruge je iznosila oko 67 kilometara i išla je
dolinom Kolubare ( njenom levom stranom).Od Obrenovca do Zabrežja je išla preko
platoa između Save i Kupinca. Prolazila je kroz mesta boogata i naseljena, te su zbog toga na
ovoj pruzi i bile predviđene stanice u povećem broju.Pored stanice druge klase
u Valjevu izgrađene su stanice treće klase u Obrenovcu i Lajkovcu.
U toku 60 godina postojanja pruge Valjevo –Zabrežje ( ukinuta godine 1968 ),
stanica Lajkovac je postala jedna od najznačajnijih,
a železnički čvor Lajkovac je bio najveći i najpoznatiji na
mreži uzanih pruga. Iz Lajkovca je jedan krak uzane pruge išao prema Zabrežju i
Beogradu, drugi krak je produžavao prema Valjevu. Treći krak je bila pruga
prema Aranđelovcu i Mladenovcu. Najveća i najvažnija je bila pruga
prema Čačku,Užicu, Višegradu i Sarajevu.
1904.
i 1905. godine obeležavanje pruge Valjevo - Zabrežje odredilo je konačnu
lokaciju budućeg železničkog čvora - raskrsnice. Naime
prvobitnim projektom njeno mesto trebalo je da bude u Jabučju. Kako je za
izgradnju čvora trebalo izvršiti eksproprijaciju veće površine
plodnog zemljišta, to su uticajni Jabučani uprli sve snage i uspeli da ga
iz svog atara “prebace” u potes susednog sela Lajkovca tamnavskog, blizu tzv. “gospodarskog druma” (Kragujevac- Stragari- Vrbica- Šopić- Šabac
). Selo Lajkovac je tada imalo 519 stanovnika.Tu,
kraj druma, nalazila se samo jedna niska, prizemna zgrada, drumska mehana,
vlasništvo braće Ivanović, iz sela Lajkovca, koja je od marta 1906.
godine, kada su započeti radovi na izgradnji donjeg stroja pruge,
pretvorena u menzu za ishranu graditelja pruge. Bila je na mestu gde je sada
stambena zgrada u kojoj su za praznik Lajkovca 1998. godine uselili
stanare stare “Železničke kolonije”.