Severnu granicu Srbije činile su tada reke Sava i Dunav. Pošto je, zavođenjem carinskog rata 1906. godine od strane Austro Ugarske, granice bila zatvorena za izvoz to i ova pruga nije imala odgovarajuću rentabilnost. Kako je u zimskiм mesecima Sava bila često zaleđena, pa bi prestajala rečna plovidba i prekidana veza sa Beogradom, to su Valjevski poslanici u skupštini često morali da ‘’ brane ‘’ značaj ove pruge. Sve te okolnosti diktirale su potrebu što hitnije izgradnje pruge od Lajkovca do Aranđelovca ( čije je obeležavanje započeto još u proleće 1904. godine) i povezivanja sa postojećom prugom Aranđelovac – Mladenovac, koja je predata saobraćaju još 10. novembra 1904. godine. Ova pruga bi prolazila pored bogatih nalazišta lignita, nemetala, mermera i drugih ruda i povezivala bi bogatu kolubarsku dolinu sa prugom Beograd- Niš, preko koje bi omogućavala izvoz prema Solunu.
Obeležavanje trase ove pruge završeno je aprila 1907. godine i 5. maja već održana licitacija. Pruga je ustupljene najjeftinijem ponuđaču iz Smedereva 6. juna 1907. godine koji je radio samo donji stroj i završio ga početkom 1909. godine. Gornji stroj izgradila je Direkcija za građenje. Dužina pruge iznosila je 42 km. Glavnom saobraćaju predata je 23. juna 1910. godine.
Ovom prugom su se dovezli beogradski studenti ekskurzanti sa profesorom doktorom Jovanom Erdeljanovićem u leto 1910. godine iz Šumadije u selo Lajkovac, gde su ispitivali i zabeležili važnu etnološku građu o ovom selu .
Dalekovidost optimističke prognoze dopisnika beogradske "Pravde" od 8. 08. 1909. godine pokazala se dosta tačnom.
Nаime, on je tada zapisao о budućnosti Lajkovca:
“Ima jedno mesto na našoj železničkoj pruzi, koje se podiže sa američkom brzinom. To je Lajkovac, u kome će se uskoro ukrštati naša želenička pruga sa aranđelovačkom, a nešto docnije i sa milanovačkom i šabačkom prugom. Sem toga to mesto leži u sredini najrodnijeg i najbogatijeg kraja ne samo u valjevskom već i u obližnjem beogradskom okrugu. Zbog toga su mnogi valjevski trgovci počeli u Lajkovcu podizati svoje magacine, a veliki izvoznik iz Valjeva gospodin Nikola Jovanović pristupio je zidanju jednog hotela, koji tako potreban Lajkovcu. Vremenom će se u Lajkovac premestiti veći deo Uba i Lazarevca, koji neće moći održati konkurenciju ovog mesta. Zato bi opštinski sud Lajkovački trebao, dok je još mesto u osnivanju, da izgradi, razume se pomoću stručnih lica, regulacioni plan, te da se građevine ne podižu, kako ko hoće i gde hoće. Ako se to sada ne učini, docnije će biti dockan”.
Kako pruga Zabrežje – Valjevo nije bila u potpunosti završena, jer nije pošljunčena, to prolazak prvog voza kroz Lajkovac nije značio i početak redovnog saobraćaja. Tih prvih dana voz je saobraćao tek svakog drugog dana i to ne celom trasom. Prvi vozovi su bili mešoviti, jer su istovremeno prevozili i putnike i robu u putničkom, odnosno teretnom saobraćaju.Probna vožnja se obavlja sve do 19. aprila 1909. godine kada je stupio novi red vožnje i tako počeo redovan saobraćaj putničkih vozova, iako su vozovi i dalje bili, uglavnom, mešoviti, sastavljenmi od putničkih i teretnih vagona. Prvi voz iz Valjeva je polazio u 5.15, a stizao u Zabrežje u 9.15 pre podne. Iz Zabrežja je polazio u 11 pre podne, a dolazio u Valjevo u 2.30 po podne. Prvi šefovi stanice bili su u: Jabučju – Boža Lazarević, u Lajkovcu – Dušan Trifković i u Slovcu – Svetozar Đukić, a za njim Miodrag St. Pavlović.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Lajkovac 1908 - 2008
