Pre izgradnje, buduća pruga je podeljena na dve sekcije: prvu Valjevo- Jabučje sa sedištem u Valjevu i šefom sekcije g. Mihailom Ilićem, i drugu, JabučjeZabrežje, sa sedištem u Obrenovcu, sa šefom sekcije g. M. Milosavljevićem. Obe sekcije izdate su na licitaciji 26. septembra 1905. godine i to prva sekcija Nikoli Lukiću, a druga sekcja izdata je preduzimačima S. Nikoliću i Vujiću.
Pruga je bila dugačka 67.4 kilometara, koloseka širine 0.76 metara. Građena je sredstvima odobrenim iz zajma Uprave fondova.
Kako nije bilo mehanizacije, građenje pruge je, uglavnom, izvodila prosta radna snaga bez osnovnih zaštitnih sredsatva, pa je dolazilo i do povreda radnika. Uz sve teškoće, radovi su relativno brzo napredovali, jer je povoljan ravničarski teren to omogućavao.
Završetkom pruge prpremane su svečanosti za njeno puštanje u saobraćaj, najviše u Zabrežju i Valjevu. Kako većina naroda dotle nije videla voz, to je celom trasom pruge vladalo grozničavo interesovanje za taj događaj. Danima se samo o tome milslilo i pričalo…
I,
najzad, 1. Septembra po starom Kalendaru ili 14. Septembra po Novom, 1908.
godine iz Zabrežja, garava lokomotiva, okićena vencima, košuljama,
čarapama i peškirima, povukla je prvi voz sa uglednim putnicima, među
kojima je bio i direktor Srpske državne železnice Bader, sa saradnicima. Usput
je masa sveta nestrpljivo i bojažljivo iščekivala trenutak nailaska voza,
bacajući cveće na njega. Slično je bilo i u Lajkovačkom
potesu, na štaciji, kako su tada, a i dugo vremena kasnije,
žitelji okolnih sela zvali ovu stanicu. I danas se priča, kako su
uzbuđeni dečaci iz susednih sela ugledavši prvi voz uskliknuli:
Tek u 16 časova, kada je prvi “Ćira“ uklizio u valjevsku železničku stanicu i uz dugi pisak stigao do slavoluka, sledilo je neopisivo slavlje. Na terenu, koji je bio iskićen cvećem, barjacima i državnim grbom, tiskala se ogromna masa radoznalog sveta, klicajući vozu i gostima. Posle pozdravnog govora i prigodnog programa, nastalo je veselje koje je trajalo do dugo u noć.
Pruga je predata u redovan saobraćaj 16. septembra 1908. godine.
Naslućujući da će Lajkovac ubrzo postati važna raskrsnica, ljudi istančanog trgovačkog sluha – osnivači buduće varošice su pokupovali placeve u neposrednoj blizni železničke stanice. To su Nikola Jovanović Aćevac, trgovac iz Valjeva; Pavle Dušić Šiljagovac; udovica Krista Buljugić i Avram Milovanović iz Sela Lajkovca.
Trasa pruge je iznosila oko 67 kilometara i išla je dolinom Kolubare ( njenom levom stranom).Od Obrenovca do Zabrežja je išla preko platoa između Save i Kupinca. Prolazila je kroz mesta boogata i naseljena, te su zbog toga na ovoj pruzi i bile predviđene stanice u povećem broju.Pored stanice druge klase u Valjevu izgrađene su stanice treće klase u Obrenovcu i Lajkovcu.
U toku 60 godina postojanja pruge Valjevo –Zabrežje ( ukinuta godine 1968 ), stanica Lajkovac je postala jedna od najznačajnijih, a železnički čvor Lajkovac je bio najveći i najpoznatiji na mreži uzanih pruga. Iz Lajkovca je jedan krak uzane pruge išao prema Zabrežju i Beogradu, drugi krak je produžavao prema Valjevu. Treći krak je bila pruga prema Aranđelovcu i Mladenovcu. Najveća i najvažnija je bila pruga prema Čačku,Užicu, Višegradu i Sarajevu.
- ”Nana, šporet vuče šufonjere”
Tek u 16 časova, kada je prvi “Ćira“ uklizio u valjevsku železničku stanicu i uz dugi pisak stigao do slavoluka, sledilo je neopisivo slavlje. Na terenu, koji je bio iskićen cvećem, barjacima i državnim grbom, tiskala se ogromna masa radoznalog sveta, klicajući vozu i gostima. Posle pozdravnog govora i prigodnog programa, nastalo je veselje koje je trajalo do dugo u noć.
Pruga je predata u redovan saobraćaj 16. septembra 1908. godine.
Naslućujući da će Lajkovac ubrzo postati važna raskrsnica, ljudi istančanog trgovačkog sluha – osnivači buduće varošice su pokupovali placeve u neposrednoj blizni železničke stanice. To su Nikola Jovanović Aćevac, trgovac iz Valjeva; Pavle Dušić Šiljagovac; udovica Krista Buljugić i Avram Milovanović iz Sela Lajkovca.
Trasa pruge je iznosila oko 67 kilometara i išla je dolinom Kolubare ( njenom levom stranom).Od Obrenovca do Zabrežja je išla preko platoa između Save i Kupinca. Prolazila je kroz mesta boogata i naseljena, te su zbog toga na ovoj pruzi i bile predviđene stanice u povećem broju.Pored stanice druge klase u Valjevu izgrađene su stanice treće klase u Obrenovcu i Lajkovcu.
U toku 60 godina postojanja pruge Valjevo –Zabrežje ( ukinuta godine 1968 ), stanica Lajkovac je postala jedna od najznačajnijih, a železnički čvor Lajkovac je bio najveći i najpoznatiji na mreži uzanih pruga. Iz Lajkovca je jedan krak uzane pruge išao prema Zabrežju i Beogradu, drugi krak je produžavao prema Valjevu. Treći krak je bila pruga prema Aranđelovcu i Mladenovcu. Najveća i najvažnija je bila pruga prema Čačku,Užicu, Višegradu i Sarajevu.
1904. i 1905. godine obeležavanje pruge Valjevo - Zabrežje odredilo je konačnu lokaciju budućeg železničkog čvora - raskrsnice. Naime prvobitnim projektom njeno mesto trebalo je da bude u Jabučju. Kako je za izgradnju čvora trebalo izvršiti eksproprijaciju veće površine plodnog zemljišta, to su uticajni Jabučani uprli sve snage i uspeli da ga iz svog atara “prebace” u potes susednog sela Lajkovca tamnavskog, blizu tzv. “gospodarskog druma” (Kragujevac- Stragari- Vrbica- Šopić- Šabac ). Selo Lajkovac je tada imalo 519 stanovnika.Tu, kraj druma, nalazila se samo jedna niska, prizemna zgrada, drumska mehana, vlasništvo braće Ivanović, iz sela Lajkovca, koja je od marta 1906. godine, kada su započeti radovi na izgradnji donjeg stroja pruge, pretvorena u menzu za ishranu graditelja pruge. Bila je na mestu gde je sada stambena zgrada u kojoj su za praznik Lajkovca 1998. godine uselili stanare stare “Železničke kolonije”.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Lajkovac 1908 - 2008
